De eschatologie van de Bijbel

De eschatologie van de Bijbel
juli 9, 2013 Door bijbelenzo
eschatologie

De term eschatologie komt van het Griekse eschaton wat laatste studie betekend. Eschatologie staat ook wel bekend als de leer van het einde, Of het nu gaat over het einde van het leven van een individu, Het einde van een tijdperk, of het einde van de wereld. In het kort gezegd; Eschatologie houdt zich bezig met het lot van de mens zoals het is geopenbaard in de Bijbel, wat de primaire bron is van alle eschatologische studies.

Eschatologie probeert een antwoord te vinden op kwesties zoals het hiernamaals, de hemel , de hel, de tweede komst van Christus, de opstanding uit de doden, de opname, de grote verdrukking, het laatste oordeel, de nieuwe aarde en het einde van de wereld. Door de gehele Bijbel heen staan voorbeelden van eschatologische gebeurtenissen. Gebeurtenissen die in de toekomst zullen gebeuren alsmede eschatologische profetische voorspellingen.

Er bestaan vier eschatologische opvattingen over de eindtijd waarvan er twee nauwelijks nog wordt aangehangen binnen Christelijken gemeentes en twee die nog wijdverspreid zijn. We hebben het idealisme, wat ook wel de spirituele of de symbolische benadering wordt genoemd. we hebben het preterisme, het futurisme, en we hebben het historicisme. Een van deze vier eschatologische opvattingen is de juiste benadering en zou dan ook toegepast moeten worden op het boek Openbaringen en Daniel. In dit artikel probeer ik uiteen te zetten wat deze vier benaderingen inhouden en hoe je daardoor tegen dingen aan gaat kijken als je het op die manier benaderd, En ik probeer een antwoord te geven op de juiste benadering en waarom ik dat vind.

Idealisme.

Het idealisme is de opvatting dat het boek Openbaringen symbolisch wordt bedoelt. Deze leer begon men tijdens de renaissance aan te hangen nadat theologen begonnen te twijfelen over het koninkrijk van God. Moest die nu letterlijk opgevat worden als een rijk in de hemel of hier op aarde, Of was het eerder symbolisch bedoelt. Hoewel ze bleven geloven in een oprichting van een koninkrijk begonnen ze het op te vatten als een subjectiviteit bedoelt voor het individu. Ze begonnen het koninkrijk te beschrijven als een idealistisch symbool voor de vooruitgang van de maatschappij in plaats van een fysiek koninkrijk op aarde of in de hemel. Door deze opvatting werd het beest uit Openbaringen uiteindelijk het symbool voor de ongerechtigheden in de wereld zoals het uitbuiten van werknemers, rijkdom, commercie, materialisme en imperialisme. De antichrist is daardoor het symbool geworden van het slechte in de mensheid. Deze leer is tegenwoordig nagenoeg verdwenen en buiten een handvol mensen om wordt deze opvatting nauwelijks nog aangehangen.

Preterisme.

Alvorens ik ga uitleggen wat het preterisme inhoudt en hoe het is ontstaan wil ik eerst uitleggen waarom het is ontstaan. Het ontstaan van het preterisme is namelijk nauw verbonden met het ontstaan van het futurisme en beide opvattingen kwamen ongeveer op het zelfde moment tot ontstaan. De protestantse prekers tijdens de reformatie waren het er unaniem mee eens dat het pauselijke systeem de antichrist voorstelde en de Roomse kerk het Babylon was waar de Bijbel over spreekt. Als gevolg van deze leer kwam er een massale uittocht binnen de katholieke kerk. Mensen begonnen massaal het katholicisme de rug toe te keren en sloten zich aan bij het protestantisme. Door deze massale uittocht realiseerde de katholieke kerk dat hun positie als een religieus politieke macht in gevaar kwam en daardoor moest er iets gebeuren. Ze bedachten vijf strategieën die ook wel bekend zijn als de contrareformatie. Deze vijf strategieën waren:

- De erkenning van de order der Jezuiten als een militante katholieke orde die als doel hadden om de reformatie te bestrijden in de scholen, universiteiten en de colleges.

- Het concilie van Trente van 1545/1563 die als doel had om de traditie boven het woord van God te plaatsen zoals de reformanten wilde. De reformanten wilde de Bijbel als autoriteit en niet de paus.

- De oprichting van de index van verboden boeken met inbegrip van de Bijbel in de taal van het volk, die de kerk niet toestond te worden gelezen of verspreid.

- Het gebruik van vervolging grotendeels door de inquisitie op zogenoemde ketters die het niet eens waren met de leerstellingen en tradities van de katholieke kerk.

- De uitvinding van tegen hangende interpretaties van de historische benadering van de reformanten op Bijbelse profetieen. Dit had als doel om de aandacht van de leer van de reformanten over de antichrist en het beest te verschuiven naar het verleden en de toekomst. Deze tegenhangers zijn nu bekend als het preterisme en het futurisme.

luis de alcasarHet preterisme is de eschatologische opvatting dat de profetieen uit Openbaringen zich niet afspelen in de toekomst maar dat het zich reeds vervult heeft in het verleden. deze leer kwam tot stand door het werk van de Jezuit Luis de Alcasar. Hij schreef een boek genaamd de verborgen betekenis van de apocalyps die in 1614 gepubliceerd werd. Daarin opperde hij dat Openbaringen zijn vervulling al heeft gevonden tijdens de val van Jeruzalem en dat die scenes zich niet afspelen in de toekomst. Mensen die deze leer aanhangen beweren dat de Antichrist al is geweest in de persoon van Nero, of zoals andere beweren als de Grieke koning Antiochus Epiphanes. Sommige preteristen beweren zelfs dat de tweede komst van Christus al is geweest in het jaar 70 AD. Hoewel het preterisme nog steeds wordt aangehangen door Christenen is deze leer wel in de minderheid.

Futurisme.

francisco riberaHet futurisme begon zijn opwachting te maken nadat Francisco Ribera, eveneens een Jezuit, een commentaar over Openbaringen publiceerde in het jaar 1585. In deze 500 pagina’s tellende commentaar beweerde Ribera dat de profetieen uit Openbaringen zich niet afspeelde in het verleden of heden, maar dat het pas in de toekomst zou plaatsvinden, en dat de antichrist pas zou verschijnen ergens aan het einde van de Christelijke bedeling in een herbouwde Joodse tempel in Jeruzalem vlak voor de tweede komst van Christus. Zo gooide Ribera de zeven trompetten en de zeven zegels in de toekomst en beweerde hij dat er in de middel-eeuwen geen enkele profetie in vervulling was gegaan. Ook beweerde hij dat de laatste week van de 70 weken uit Daniel 9 een toekomstige gebeurtenis zou zijn die zich zou afspelen na de geheime opname van de gemeente maar voor de zevenjarige verdrukking.

Zo geloven moderne futuristen dat er een pauze ingesteld is in Gods plan en dat de antichrist een individu is die pas zal optreden tijdens de grote verdrukking en een eind zal maken aan de tempeloffers, en vervolgens het Joodse volk zal onderdrukken. Hij zal de wereld misleiden in een vals religieus systeem en zal hen het merkteken van het beest opleggen. Na deze zevenjarige verdrukking verschijnt Jezus om de wereld te redden en een eind te maken aan het kwaad. Vervolgens zal het duizendjarige vredesrijk op aarde gevestigd worden.

Het tegenwoordige dispensationalisme is een afgeleide van de futuristische eschatologie. Zo maken ze een onderscheid tussen het volk van God en de kerk. Ze onderscheiden zich van de verbondsleer zoals hij in protestantse kringen wordt geleerd door een scheiding te maken tussen Gods volk en de kerk. Zo maken ze een onderscheid tussen het oude en het nieuwe verbond. De wet van Mozes is volgens dispensationalisten gegeven aan Israel en moet niet worden opgelegd aan heidenen. Bovendien is de wet niet meer van toepassing omdat Christus de wet vervuld zou hebben. De verbondsleer daarentegen beschrijft de verbondsmatige verhouding tussen God en mens die uit verplichtingen bestaat die niet gebroken zouden mogen worden. dispensationalisten zien de bedelingen als een periode van tijd van onschuld, geweten, menselijk bestuur, belofte, wet, genade en vrede. Daardoor verwachten ze een geheime opname, een zevenjarige verdrukking van de Joden en een duizendjarig vredesrijk.

De opvattingen van Ribera zouden snel verleden tijd zijn geweest als er niet een kardinaal zou zijn die zijn leer bevorderde. Die kardinaal was Robertus Bellarminus. Zijn lezingen werden gepubliceerd onder de titel; Over de betwiste punten van het Christelijke geloof onder de ketters van deze tijd. Daarin verklaarde hij dat de opvattingen van Ribera de meest gedetailleerde verontschuldiging was van het katholieke geloof uit de geschiedenis. Dat werk is zijn standaardwerk geworden en word tegenwoordig alom gebruikt om het futurisme te verdedigen en uit te leggen.

Het historicisme.

De laatste eschatologische opvatting is die van het historicisme en is samen met het futurisme het meest populair binnen de Christelijke opvattingen. Deze leer is ook het oudst van alle leerstellingen over de profetische openbaringen. Het historicisme leert dat de profetieen uitgelegd moeten worden in chronologische progressie. Met andere woorden; de profetieen zijn niet voor een bepaalde tijdsperiode in het verleden of de toekomst maar vind zijn vervulling door de gehele geschiedenis heen. Van voor de tijd van Christus, tijdens de tijd van Christus, en na de tijd van Christus. De profetieen vinden zijn climax aan het einde van de tijd als Christus terug komt. ook benadrukken historici de voortdurende strijd tussen Christus en de duivel, die al is begonnen in de tuin van Eden en zijn eind zal vinden bij zijn wederkomst.

De historische benadering werd niet alleen gebruikt bij de eerste Christenen na de tijd van Jezus maar ook door het Joodse volk zelf zowel voor als tijdens het verblijf van Christus op aarde.

Futuristen overlappen een periode van ruim 2000 jaar aan Christelijke geschiedenis van de ondergang van het Romeinse rijk, de grote afval, de opkomst van het pauselijke Rome, De opkomst van de Islam, de middeleeuwen, de inquisitie en de reformatie. Aan de andere kant beweren historici ook dat het bijna ondenkbaar is dat de seculiere geschiedenis van de laatste 200 jaar onopgemerkt en onvermeld zou zijn in Bijbelse profetie. Alle periodes van voor de tijd van Christus waren chronologisch voorzegd en vervult, en plotseling is daar een pauze en een kloof van ruim 2000 jaar, en alles wat zou zijn berekend volgens het nauwkeurige dag-jaar principe wordt vervolgens op een grote hoop gegooid en ergens in de toekomst geplakt. De meerderheid van deze gebeurtenissen, zo veronderstelt men zal pas plaatsvinden vlak voordat Christus terug zal komen.

Gedurende het Christelijke tijdperk is de historische benadering altijd gebruikt geweest om de profetieen te ontrafelen. Het is pas in de laatste 200 jaar waarin de methodiek verdeeld is geraakt tussen het historicisme en het futurisme.

Het is belangrijk om de context te begrijpen waarin de leer van de herstelde natie Israel en een herbouwde tempel in Jeruzalem zijn geformuleerd. Duidelijk in wat ik al heb aangegeven vormen deze leringen een vitaal onderdeel van het futuristische denken. er wordt aangenomen dat de natie Israel in letterlijke zin, door de bloedlijn van Abraham nog steeds Gods uitverkoren volk is. Zij zullen, nadat de geheime opname van de gemeente is geweest een cruciale rol spelen in de uiteindelijke laatste gebeurtenissen en ze zullen zich uiteindelijk opnieuw terugkeren tot de Heere.

Een onderzoek na de volledige leer en de gevolgen van de geheime opname en al zijn aangesloten onderwijs zal een boek van honderden zo niet duizenden pagina’s in beslag nemen. Uiteraard heb ik daar weinig behoefte aan maar we kunnen wel kritisch kijken na deze leer, en vergelijken met wat de Bijbel ons verteld met betrekking tot deze kwesties.

the true israel of god

De natie Israel.

Een van de grootste problemen omtrent deze leer heeft te maken met de opvatting van het Israel uit de Bijbel. Mensen nemen Israel letterlijk en plaatsen dat in primaire zin in plaats van in geestelijke zin. 2000 jaar geleden toen Christus op aarde was, verwachtte de Joden een Messias die hun zou verlossen van de Romeinen en het koninkrijk van Israel zou herstellen. Na de dood van Christus klaagde de Joden dan ook om hun teleurstelling.

En wij hoopten dat Hij het was Die Israël zou verlossen. Maar al met al is het vandaag de derde dag sinds deze dingen gebeurd zijn. (Luk 24:21)

Vlak voor de hemelvaart van Christus vroegen ze hem nog of het koninkrijk in hun tijd nog hersteld zou worden.

Zij dan die samengekomen waren, vroegen Hem: Heere, zult U in deze tijd voor Israël het Koninkrijk weer herstellen? (Hand 1:6)

Tegenwoordig is er weinig verschil tussen beide opvattingen. De grote meerderheid van de Christenen kijken naar een letterlijk herstel van het volk van Israel. Om het hele concept van het volk Israel te begrijpen moeten we teruggaan naar de oorsprong van de naam en de primaire rol die Israel speelde in het bevorderen van de zaak van God in deze wereld. Het begon allemaal met de belofte aan Abraham en de uiteindelijke naam die hij gaf aan Jakob, wat uiteindelijk de naam zou worden van Gods uitverkoren volk.

Het boek Genesis herinnerd ons aan de nachtelijke beproeving die Jakob had met God. Hij probeert wanhopig om de dingen goed te maken en ontvangt de zegen van God voor de ontmoeting met zijn broer Esau die hij had bedrogen in de verkoop van zijn geboorterecht.

En Hij zei: Laat Mij gaan, want de dageraad is aangebroken. Maar hij zei: Ik zal U niet laten gaan, tenzij U mij zegent. En Hij zei tegen hem: Wat is uw naam? En hij antwoordde: Jakob. Toen zei Hij: Uw naam zal voortaan niet meer Jakob luiden, maar Israël,want u hebt met God en met mensen gestreden, en hebt overwonnen. (Gen 32:26,28)

Deze strijd die Jakob had overwonnen was geen fysieke strijd tegen God want dat zou onmogelijk zijn. De naam Israel werd aan Jakob gegeven door zijn geestelijke overwinning. Het betekende zijn spirituele wedergeboorte als een nieuw mens, Als een vorst van God. De natie van Israel was geroepen als een spiritueel volk die als doel had de waarheid van God in leven te houden en om de weg voor te bereiden voor de Messias die komen zou. Israel, Zowel hun bestaan als natie, hun religieus systeem en in hun naam was een voorafbeelding van de Messias Jezus Christus. In hem, in Irael als volk en als geestelijke natie vond zijn volledige vervulling plaats. Hun bedeling keek uit naar deze vervulling in Christus. En in onze bedeling, in het nieuwe verbond kijken wij terug naar de vervulling van onze spirituele roeping in de persoon van Jezus Christus.

Als we kijken naar de Bijbel zullen we zien hoe prachtig deze waarheid word geopenbaard in Gods plan voor zijn uitverkoren volk. In Exodus lezen we de woorden die God gebood aan Mozes om te verkondigen aan de Farao.

Dan moet u tegen de farao zeggen: Zo zegt de HEERE: Mijn zoon, Mijn eerstgeborene, is Israël. Daarom zeg Ik tegen u: Laat Mijn zoon gaan, zodat hij Mij kan dienen. Maar u hebt geweigerd hem te laten gaan, zie, Ik zal uw zoon, uw eerstgeborene, doden.(Ex 4:22,23)

We lezen hier de naam die God gebruikt om te verwijzen naar zijn zoon Jezus Christus die wordt gebruikt met betrekking tot het volk Israel, die is voortgekomen uit het zaad van Abraham.

Maar u, Israël, Mijn dienaar, u, Jakob, die Ik heb verkozen, het nageslacht van Abraham, die Mij liefhad, u, die Ik gegrepen heb van de einden der aarde, geroepen uit haar uithoeken,en tegen wie Ik zei: U bent Mijn dienaar, Ik heb u verkozen, Ik heb u niet verworpen. (Jes 41:8,9)

Toen Israël een kind was, had Ik hem lief, en uit Egypte heb ik Mijn zoon geroepen. (Hos 11:1)

Als we het evangelie uit het nieuwe testament lezen zien we hoe het spirituele doel van het volk Israel wordt vervult in Christus en voortgezet wordt in de Christelijke kerk. De bovengenoemde verzen zijn profetische uitspraken over de Messias die komen zou. In Mattheus vinden we een goed voorbeeld van deze vervulling.

Nadat zij vertrokken waren, zie, een engel van de Heere verschijnt Jozef in een droom en zegt: Sta op, en neem het Kind en Zijn moeder met u mee, en vlucht naar Egypte, en blijf daar totdat ik het u zal zeggen, want Herodes zal het Kind zoeken om Het om te brengen. Hij stond dan op, nam het Kind en Zijn moeder in de nacht met zich mee en vertrok naar Egypte.En hij bleef daar tot de dood van Herodes, opdat vervuld werd wat door de Heere gesproken is door de profeet: Uit Egypte heb Ik Mijn Zoon geroepen. (Mat 2:13,15)

Dit was de vervulling van de profetie in Hosea. Deze gebeurtenis in het leven van Christus was een voorafbeelding in de ervaring van het volk Israel en werd vervult. In het evangelie van Mattheus en in andere boeken kunnen we nog meer voorbeelden vinden.

- Josef heeft een droom en komt daardoor terecht in Egypte. (Gen 37:5)
– Een andere jozef heeft een droom en komt daardoor terecht in Egypte. (Mat 2:13)

- Israel verlaat Egypte en God noemt hen zijn zoon. (Ex4:22)
– Jezus komt terug uit Egypte en God noemt hem zijn zoon. (Mat 2:15)

- Israel is gedoopt tijdens hun doorgang van de rode zee. (1 Cor 10:1,2)
– Jezus is gedoopt om alle gerechtigheid te vervullen. (Mat 3:13,17)

- Nadat Israel door de rode zee was gegaan zwierven ze 40 jaar door de woestijn. (Num 14:33)
– Nadat Christus gedoopt was werd hij 40 dagen door de woestijn geleid. (Mat 4:1,2)

- Aan het eind van de 40 jaar schrijft Mozes het boek Deuteronomium
– Aan het eind van de 40 dagen en tijdens zijn beproeving met de duivel citeert Jezus drie verzen uit Deuteronomium. (Mat 4:1,11)

- God noemt het volk Israel een wijnstok die uit Egypte is gebracht. (Ps 80:9)
– Jezus verklaard de ware wijnstok te zijn. (Joh 15:1)

- De natie Israel wordt een natie van priesters genoemd en een Heilig volk. (Ex 19:6)
– De Christelijke kerk word een volk van koninklijke priesters genoemd en een Heilig volk. (1 Petr 2:9)

In het Oude Testament word de naam Israel maar aan een persoon gegeven die de zonde had overwonnen. Christus is degene die in het Nieuwe Testament alle zondes had overwonnen. De roeping van het historische Israel is vervult in Christus. En de kerk, Gods nieuwe natie blijft die geestelijke roeping die de natie Israel kreeg voortzetten door terug te kijken naar zijn geboorte, zijn werk, zijn dood, zijn opstanding en zijn hemelvaart, En in de erkenning van zijn huidige bediening als onze Hogepriester en Koning.

Conclusie.

Door het gehele Oude Testament heen voorzegt God de toekomst waarvan vele profetieen uit zijn gekomen in het verleden. De belofte van Abraham, De ballingschap in Babel, de opkomst van Medo-Perzie, Griekenland en de Romeinen en ook de geboorte van Christus. Al die profetieen hebben hun vervulling gevonden in een chronologische volgorde door de gehele geschiedenis uit het Oude Testament heen. God werkt niet op een andere manier en dus is de meest logische eschatologie die van het historicisme. Om de profetieen uit Openbaringen in de toekomst te plaatsen is onbijbels, In Openbaringen 1:1 verklaard Christus dat alles wat in Openbaringen voorzegt wordt spoedig zal moeten gebeuren en niet over 2000 jaar. God is altijd dezelfde en zal op de zelfde manier zijn werk verrichten. Preterisme en futurisme vervormen de betekenissen van de bijbelse profetieen met name die gaan over eindtijd.

Denk aan de dingen van vroeger, van oude tijden af, dat Ik God ben en niemand anders. Ik ben God, en er is er geen als Ik,Die vanaf het begin verkondigt wat het einde zal zijn, van oudsher de dingen die nog niet plaatsgevonden hebben; (Jes 46:9,10)