De brief aan de gemeente Pergamus

De brief aan de gemeente Pergamus
oktober 22, 2012 Door bijbelenzo
De derde brief uit Openbaringen was de brief aan Pergamus, Ook wel Pergamon genoemd. Het was 60 kilometer gelegen voorbij Smyrna langs de post route van het oude Romeinse rijk. De naam betekend “verhoogd” of verheven”, En dat was omdat het religieuze centrum van de stad op de top lag van een berg.

Pergamus nam het oude systeem van zonneverering over van Babylon.
De stad was het centrum van de zonneaanbidding en de plaats waar de beroemde altaar van Zeus gebouwd was op een terras, op de helling van een berg.

De leider van Pergamus gebruikte dezelfde oude titel en gewaden als de Babylonische priesters. De laatste paus, de Koning van Pergamus was Attalus III die zijn titel nagelaten had aan Rome in 133 voor Christus, en die de geschiedenis van Pergamus eindigde als een onafhankelijke politieke entiteit.

Tegenwoordig ligt de stad Bergama aan de voet van de berg waarop Pergamus ooit eens lag, Opgravingen in de buurt hebben een complex blootgelegd waar twee tempels, een theater en een bibliotheek in waren opgenomen. Enkele van de grootste artsen uit die tijd kwamen uit de regio, En hun symbool was dat van een slang gewikkeld rondom een paal. Ze noemen dat de esculaap en ook vandaag word dat symbool nog gebruikt in de geneeskunde.

De brief begint zoals altijd met een verwijzing naar Christus. Deze keer is hij het die het tweesnijdende scherpe zwaard heeft. (Op 2:12)

Wanneer vervolging niet meer voldoende was om het Christendom compleet van de aarde te vernietigen zoals de vijanden van de religie graag wilden, zijn ze overgegaan op een andere tactiek. Ze zijn zich in de kerk gaan mengen en hebben vervolgens compromissen gesloten met het Christendom. Dit om de wereld te ontdoen van hun invloed. daardoor zijn de eerste tekenen van verval in de kerk gekomen. Heidense gewoontes werden in de kerk opgenomen, en de boodschap van de Bijbel werd langzaamaan verdraaid.

“Maar Ik heb enkele dingen tegen u, namelijk dat u daar mensen hebt die zich houden aan de leer van Bileam, die Balak leerde voor de Israëlieten een struikelblok neer te leggen, opdat zij afgodenoffers zouden eten en hoererij bedrijven”. (Op 2:14)

De brief vermaande de kerk van Pargamus voor de verbroedering die zij onderhielden met de leer van Bileam. Hij was het die de Israelieten tot morele corruptie leidde vlak voordat ze de Jordaan over staken naar het beloofde land. De leer van Bileam hield in dat het Heilige volk van God vermengd werd met de seculiere wereld die het volk verleidde door middel van list en bedrog tot het vereren van afgoden zodat het ongehoorzaam zou worden aan God.

Ook waren er die vasthielden aan de leer van de Nikolaieten, Een gnostische sekte die in de tijd van Efeze nog werd afgewezen door de kerk, Maar in deze periode weer in de kerk terecht was gekomen.

“Zo hebt u er ook die zich houden aan de leer van de Nikolaïeten en dat haat Ik” (Op 2:15).

Ook vandaag is de leer van de Nikolaieten volop aanwezig in het Christendom. Wij kennen onze Sint-Nikolaas ervan, en in Amerika de Santa Claus.

De Profetische toepassing.

De Pergamus periode begon omstreeks 350 na Christus en eindigde in 538 na Christus nadat het Pausdom de volledige heerschappij in Europa had verkregen. Deze periode was vooral een verslechtering van de morele normen en waardes van de Christelijke kerk. De vervolgingen van de gemeentes hadden hun littekens achter gelaten en de satan had er corruptie voor in de plaats gebracht. De vervolgingen hadden het Christendom niet compleet vernietigt, en dus zijn er compromissen in de kerk gekomen. En een unie werd gevormd tussen het Christendom en het heidendom.





Het was gedurende deze periode dat de kerk veel heidense gewoontes in de kerk begon toe te laten. In 322 bekeerde Keizer Constantijn zichzelf tot het Christendom, maar hij behield de heidense titel van Ponifex Maximus. In zijn pogingen om zijn rijk te verenigen mengde hij zijn doelstellingen in de kerk zodat er een eenheid ontstond tussen het Christendom en het heidendom. Aan de vervolgingen kwam weliswaar een eind maar beter is de kerk er uiteindelijk niet van geworden. Keizer Constantijn probeerde vooral alles aantrekkelijk te maken voor het volk, en de kerk op die manier te verenigen met de heidense tradities en de staat.

Echter in 378 na Christus, was het Keizer Gratanius die de titel van Pontifex Maximus ongepast vond voor een Christen, en de Rooms-Katholieke bisschop nam de titel op zich, en werd uitgeroepen tot hoofd van alle kerken. Corruptie, Rijkdom en volledige autoriteit waren het gevolg van deze verandering. Daarom was het terecht dat deze periode aangeduid wordt met de stad waar de troon van satan is. (Op 2:13)

Zoals de katholieke kerk uiteindelijk veel symbolen heeft over genomen van het heidense zonneverering, heeft het dat uiteindelijk ook gedaan met vele andere heidense gewoontes. In ruil voor religieuze tolerantie en acceptatie zijn de ware beginselen van het Christendom geofferd om het heidense geloof tegemoet te komen.

“Wie oren heeft, laat hij horen wat de Geest tegen de gemeenten zegt. Aan wie overwint, zal Ik van het verborgen manna te eten geven, en Ik zal hem een witte steen geven met op die steen een nieuwe naam geschreven, die niemand kent dan wie hem ontvangt”. (Op 2:17)

Ondanks dit verval waren er ook mensen die nog vast wilde houden aan de ware religie om het te behouden. (Op 2:13) Een van de belangrijkste was Patrick, die in de eerste jaren van de vijfde eeuw tal van kerken oprichtte die nu bekend staan als de Keltische kerken. Het waren vooral deze kerken die een groot deel van het ware geloof door de jaren van geestelijk verval hebben weten te behouden, In de donkere eeuwen die zich weldra over Europa begonnen te voltrekken.