.

Worship

Waarom is er frequent meningsverschil over aanbidding

En waarom brengt het heftige emoties met zich mee?

Door David A. Pendleton

Buigt u neder voor de Here in Heilige feestdos, beef voor zijn aangezicht, gij ganse aade. Zegt onder de volken: de Here is Koning... De hemel verheuge zich , de aarde juiche, de zee bruise en haarvolheid, het vel en al wat daarop is, verblijde zich: dan zullen all bomen des wouds jubelen (Ps 96:9-12)

Verschillende mensen denken verschillend over zaken als zij het woord worship (aanbidding) horen.

Sommige denken van een familie verzamel in hun woonkamer rond de familiebijbel in de avond voordat men naar bed gaat. Voor andere zien ze een grijze harende predikant, verlicht door het gekleurd licht van het glas-in-lood raamwerk en die staat achter een goed geslepen kansel, klaarstaand om een preek te geven. Weer anderen denken aan jongeren spijkerbroek dragende dertigers met gitaren, de voorgaan in liederen met woorden als "Our God is an awesome God" of "Shine, Jesus, Shine"

Dus wat maakt iets aanbidding? Wat zijn de essentiële ingrediënten van aanbidding?

Ten eerste, vanaf het moment dat iemand e deuren van de kerk binnenloopt, of samenkopen in de woonkamer van iemand voor een kleine groep Bijbelstudie, moet het is dus ook duidelijk worden dat er iets meer gaat gebeuren dan een gewone programma. "Programma" geeft al gauw het idee dat het gaat over een kijksport, alleen aanwezig zijn voor de observatie, aan de andere kant, wanneer je in een plechtige kerkzaal bent of in een nederig huis, dan moet het totaal iets anders zijn en den kijk sport. Het moet een interactieve deelname zijn. Het doel moet zijn om iedereen actief te krijgen die aanwezig is. Het doel moet zijn om alle zintuigen te gebruiken door middel van licht, kleur, geluid, reuk en misschien zelfs smaak. Op alle manieren waarin God tot ons spreek en Zijn aanwezigheid kenbaar maakt in onze levens.

Aanbidding - of het nu bestaat uit gesproken woord, zichtbare handelingen of een aantal symbolen - is aan ons gegeven zodat wij makkelijk onze harten en gedachten richten naar onze Hemelse Vader en dat wij onze volle aandacht geven om na te denken aan zaken over de eeuwigheid.

Talrijke Christenen geloven dat er alleen maar een manier is om te aanbidding, dat er goed en een slechte weg is. Zevende-dag Adventisten weten (of zouden moeten weten) dat dit niet correct is. Met 13 miljoen leden in honderden landen rondom deze globe, erken wij dat Heer ons heeft geschapen met onze verschillen.

God geniet van de ware variëteit van de schepping en kijkt uit naar onze aanbidding, of het u met orgelspel is of met kaarsen of met tamboerijn en trom, of het in een formele setting is met drie-delige pakken met preken uit de King James of in een informele setting met hedendaagse drama en Aloha shirts. Alles wat aan God geofferd wordt in de geest van waarachtige aanbidding, echt lofprijzing en eerlijke dankbaarheid wordt ontvangen met blijdschap van omhoog. Aanbidding van een oprechte gelovige is muziek voor Gods oren.

De essentiële elementen

Wat het belangrijkste is van de aanbidding ervaring dat het ons voert - zelfs is et alleen maar voor een kort moment - van deze wereld naar de volgende. Wat belangrijk is dat van het openingslied tot de zegenbede, van het zingen van het loflied tot het luisteren naar de preek of een korte meditatief moment, alle ogen zijn gericht op de wonderbaarlijke God, van wij af kwamen, aan wie wij toebehoren, en in wiens aanwezigheid wij verlangen te zijn

Aanbidding gaat over God, niet over ons. Wat het belangrijkste is van het begin tot aan het slot, dat onze harten zich overgeven in de aanwezigheid van God. Wij weten dat waar twee of drie vergaderd zijn, in Zijn naam, God daar ook aanwezig is. Wij weten dat zelfs maar een rij voetstappen in het zand zien, dat God daar is - in feite, dat is wanneer God ons draagt in zijn armen. We allen weten dat. Toch op sommige momenten lijkt het dat wij niet in Gods aanwezigheid bevinden. Wanneer dat gebeurd, ligt het probleem niet bij God, maar bij ons.

De Heer die belooft ons nooit te verlaten nog Zijn rug naar ons toekeert, houdt zich aan Zijn beloften. Wanneer wij bidden in de naam van degene die wij Immanuel noemen, geboren van een maagd, bidden wij niet aan eer verre God, ver verwijderd van beslommeringen van de mensheid, maar een "God met ons" (Matt. 1:23). Aanbidding, dan, maakt het mogelijk dat wij meer intens kunnen waarderen en weten, dat God waarlijk onder ons is, dat Hij niet afwezig is. Aanbidding veranderd God niet, het veranderd ons.

Aanbidding is een menselijk daad - misschien de meest menselijk die er is. Andere levensvormen in de dierenwereld hebben een taal, ze gebruiken middelen, bouwen gemeenschapen, en beschermen zich tegen vijandige dieren. Dat mensen deze dingen doen , maakt ons niet anders dan andere vormen van de schepping. Maar aanbidding! Dat is iets uniek aan mensen verbonden. De handeling van aanbidding komt vanuit het eeuwige wat weleens als de "imago dei", wordt omschreven. Het beeld van God in ons. Wetenschappers hebben in dieren ontdekt dat vele dingen (beren kunnen fietsen bijvoorbeeld), maar ze hebben nooit dieren hun Schepper zien aanbidden

Aanbidding is de natuurlijke reactie als geschapen wezens aan de Schepper in wie "wijleven, en bewegen en onze bestaanrecht hebben" (zie ook hand. 17:28). Het is de spontane oproep of "Abba Vader" dat onze lippen beweegt in tijden van lofprijzing of gevaar, geluk of honger.

Discussie over tijd en plaats

De tijd en plaats van een aanbiddingsdienst is vaak een punt van discussie. In de kerk waar ik naar toe ga begint de dienst om 9 uur ‘s ochtends en wordt gevolgd dor de Sabbatschool, die eindigt voor 12 uur ‘s middags. Voor onze leden is dit geen gesprekspunt. Maar soms komen er bezoekers en vragen ons, "Waarom is jullie dienst achterstevoren?"

Het wanneer van de aanbiddingsdienst was niet echt een punt van discussie voor de Joden in de dagen Jezus wandel op aarde. De Tien Geboden maken het duidelijk dat de Sabbat het geschikte moment is voor de tijd van aanbidding. Op die dagen herinnert men zich dat zijn oorsprong komt van God. (zie ex. 20:8-11) en dat onze vrijheid en redding - of het nu van Egyptische slavernij of van deze gevallen wereld - alleen maar gevonden kan worden in God (Zie Deut. 5:6,7).

Sabbat was de tijd voor aanbidding, maar het was niet de enige tijd. Het houden van de sabbat was noodzakelijke, maar aanbidding was niet exclusief voor die dag. In feite, het is vrij duidelijk dat een groot aantal van Jezus zijn nachten waren duidelijk, zoals mijn zoon zegt, schoolavonden. En Paulus brieven maken het duidelijk dat de eerste Christenen elkaar dagelijks opzocht voor aanbidding en gebed, en wanneer zij hun rust vonden in de Sabbat, verlengde ment de aanbidding tot ver na het sluiten van de dag.

Als Sabbatvierders zijn wij gezegd om te waarden en te houden aan de Sabbat nets Jezus dat deed. Toch moeten wij meert zijn dan "Zevende-dags Adventisten." We moeten Adventisten zijn van alle zeven dagen van de wek. De zevende-dag Sabbat is een zeer speciale dag en toch valt er geen een andere dag uit het zicht van onze Schepper. Alle tijd moet gebruikt worden om geheiligde levens te leiden voor de glorie van God.

Als er een punt gemaakt werd van aanbidding onder de eerste eeuws inwoners van Palestina. Samaritanen hadden hun eigen plek voor aanbidden en natuurlijk de Joden discussieerden dat Jeruzalem de heilige lek was. Beide waren verkeerd dat zij suggereerden dat er plaats was waar je niet kan aanbidden. Of God de psalmist zegt, "Steeg ik ten hemel- Gij zijt daar, of maakte ik het dodenrijk tot mijnspinde - Gij zijt er." (Ps 139:8)

Dus, ware aanbidding kan plaatsvinden in een prachtige kathedraal, maar ook rond een kampvuur in de buitenlucht.

Nog een punt

Hoe zit het met de vraag van "inspirerende aanbiddingsdiensten"?

Het is een feit dat wat tel als inspirerend mag verschil met, geslacht, ras, etniciteit of personaliteiten. Generatie X heeft de laatste tijd veel aandacht gekregen, om dat zij een van de weinige groepen zijn die echt verschilt van de eerdere generatie. En natuurlijk moeten wij hen ingedachten houden als wij een variëteit van aanbiddingsdiensten stijlen gebruiken voor diverse congregaties en alle generaties die onze diensten bezoeken.

Maar de Adventkerk streeft erna om een aanbiddingsdienst dat zowel inspirerend als betekenisvol is. Adventisten hebben altijd begrijpen dat veranderingen in de vorm en stijl van aanbiddingsdiensten verwacht mogen worden. Net als onze eerste Adventistische pioneers aanbidding wij niet op dezelfde wij als de eerste-eeuw apostelen, noch moeten wij verwachten dat 21ste eeuw adventisten op dezelfde wijze aanbidden als de negentiende eeuwse uit Noord Amerika.

Toch ondanks de vormen die aanbiddingsdienst mag aannemen, bleven wij als een "bijzonder volk" toch onze inhoud van onze aanbidding bewaren, de essentie bleef intact. Wat voor tijd of plaats of hoe wij aanbidden, wij hebben geprobeerd dat onze aanbidding inspirerend is en dat het van God is.

De woord inspiratie komt van het Latijnse woord en dat betekent, "te ademen". En ware aanbidding is net als levend-gevende adem. Zonder dat zullen wij zeker sterven. De persoon die niet waarlijk aanbidt zal uiteindelijk ten ondergaan. Maar degene die waarlijk aanbidden zullen voor eeuwig leven.

Aanbidding moet niet gedaan worden om onszelf een plezier te doen of om ons te entertainen, maar eerder om de Heer alle glorie te geven, zij het met Afrikaanse drums, gigantische vleugerls, of simpel niet begeleid door de menselijke stem. Het is de verscheidenheid van de regenboog en de combinatie van haar kleuren en schaduwen waarin haar schoonheid ligt.

Mag wat er aanstaande sabbat en elke sabbat mag vervolgen, blijven ontdekken wat de schoonheid, glorie en grandeur is van onze Heer en Verlosser Jezus Christus. Mag onze aanbidding dienstbaar zijn om duidelijk te maken dat God alleen, waardig is van onze lofprijzing. Mag alles wat wij doen leiden naar een ervaring van Zijn aanwezigheid.

David A. Pendleton, is jurist, predikant van Waiola Adventist Worship Center in Kaneohe, Hawaii, en werk in het de tweede kamer van Hawaii.

(c) Adventist Review