E.G. White "Jezus, de vriend voor Jong en Oud"

DE DOOD VAN JEZUS

Jezus werd in het afleggen van Zijn dierbaar leven niet ondersteund door triomferende vreugde. Zijn hart werd door angst verscheurd en door duisternis bezwaard. Het was echter niet de vrees voor de dood of de pijn van het sterven, dat Hem zoveel lijden berokkende. Het was het verpletterend gewicht van de zonde der wereld en het gevoel van afscheiding van de liefde van Zijn Vader. Dit brak het hart van de Heiland en veroorzaakte zo spoedig Zijn dood.

Jezus voelde Zich zoals de zondaren zich voelen zullen, wanneer zij ontwaken tot vol bewustzijn van de last van hun schuld, en van het feit, zich voor altijd van de vreugde en vrede van de hemel te hebben afgescheiden.

De engelen aanschouwden met verbazing de angst der wanhoop, die de Heiland verdroeg. Zijn benauwdheid van ziel was zó groot, dat Hij de pijn van het kruis nauwelijks voelde.

Het was alsof de Natuur zelf medegevoel betoonde met het schouwspel. De zon scheen helder tot op de middag, toen hij plotseling scheen uit te doven. Rondom het kruis werd het zo donker als de zwartste middernacht. Deze bovennatuurlijke duisternis duurde drie uur .

Een onbeschrijfelijke vrees maakte zich van allen j)meester, die daar waren. Het vloeken en schelden hield op. Mannen, vrouwen en kinderen vielen ter aarde, door schrik overmand.

Nu en dan schoten er bliksemschichten uit de wolk, en toonden het kruis en de gekruisigde Heil~nd. Allen dachten, dat de tijd van vergelding voor hen aangebroken was.

Omtrent het negende uur hief zich de duisternis van het volk op, maar bleef nog altijd om de Heiland als een mantel hangen. Bliksemschichten schenen op Hem afgeslingerd te worden, terwijl Hij aan het kruis hing. Toen was het, dat Hij de kreet der wanhoop uitstiet :

"Mijn God, Mijn God! waarom hebt Gij Mij verlaten?" Mark. 15 : 34.

De duisternis had zich intussen over Jeruzalem en de vlakten van Judea neergelaten. Terwijl zich aller ogen in de richting van de veroordeelde stad wendden, aanschouwden zij de helle bliksemschichten van Gods toorn, die op hem gericht waren.

Plotseling lichtte zich de duisternis van het kruis, en in zuivere, helklinkende tonen, welke door de schepping schenen te weergalmen, riep Jezus uit :

"Het is volbracht!" Joh. 19 : 30. " Vader, in Uw handen beveel Ik Mijn geest!" Luk. 23 : 46.

Een licht omgaf het kruis, en het aangezicht van de Heiland straalde met een gloed aan de zon gelijk. Toen boog Hij het hoofd op Zijn borst en stierf .

De menigte rondom het kruis stond als aan de grond genageld, en met ingehouden adem staarden zij op de aarde, en werd er een dof gerommel, als van zware donder, vernomen. Hieraan paarde zich

een hevige aardbeving. Het volk werd door de aardbeving ophopen geworpen. De grootste wanorde en verschrikking waren het gevolg. In de omringende bergen scheurden de rotsen vaneen, en rolden af tot in de vlakten beneden. Spelonken openden zich, en vele doden werden uit hun graven geworpen. De schepping scheen aan stukken te breken. Priesters, overheden, soldaten en volk waren verstomd van vrees, en lagen verslagen op de grond.

Op het ogenblik van Christus' verscheiden, waren er enige priesters in de tempel te Jeruzalem bezig met hun dienstwerk. Zij voelden de schok van de aardbeving, en op hetzelfde ogenblik werd het voorhangsel van de tempel, dat het heilige van het heilige der heiligen afscheidde, in tweeën gescheurd, van boven naar beneden, door dezelfde bovenaardse hand, die de woorden. des oordeels op de muren van Belsazars paleis had geschreven. Het heilige der heiligen in de aardse tabernakel was niet langer heilig. Niet langer zou de tegenwoordigheid van God dat verzoendekseloverschaduwen. De toestemming of afkeuring van God zouden nooit meer door het licht of de schaduw in de edelgesteenten van de borstlap van de hogepriester geopenbaard worden.

Vanaf die tijd hadden de offeranden in de tempel geen waarde meer. Het Lam Gods was door Zijn dood de offerande geworden voor de zonden der wereld.

Toen Jezus aan het kruis op Golgotha stierf, werd de nieuwe en levende weg voor Joden en Heidenen opengesteld.

De engelen verheugden zich, toen de Heiland uitriep: "Het is volbracht !" Het grote verlossingsplan zo'u uitgevoerd worden. De kinderen van Adam zouden nu, door een leven van gehoorzaamheid, tenslotte tot de tegenwoordigheid Gods toegelaten kunnen worden.

Satan lag verslagen, en hij wist, dat zijn koninkrijk verloren was