.

Door Roy Adams

Nu moet heel de wereld de beelden hebben gezien. Een witte lijn die tot ver over de hemel in Texas reikt. Een voorbode van een nieuwe internationale tragedie, En zo op 1 februari 2003, Amerika en de gehele wereld werden weer bepaald door een enkel evenement die de wereld weer in haar band heeft. “The Columbia is Lost”, verklaarde een aangeslagen President Bush.

Wij, als zevende-dags adventisten, leven in deze wereld. We delen in haar nobele aspiraties en uitdagingen. We delen in haar vreugde en verdriet. Ons medeleven gaat uit aan degene van wie de vreugde is ontnoemen, doordat hun geliefden deze verschrikkelijke ramp niet hadden overleefd. En samen met de Amerikanen en de gehele wereld, zijn wij verbonden in onze rouw. Er iets over tragedie dat ons een maakt.

Terugkijkend – vooral wij als Christenen – zijn geneigd te denken aan lessen die wij moeten leren of die herbevestigd moeten worden. De onzekerheid van ’t menselijk leven, bijvoorbeeld. Wie kan bijvoorbeeld de laatste communicatie tussen de Columbia en het vluchtleidingscentrum in Houston vergeten:

“Columbia, Houston, we see your tier pressure messages and we dit not copy your last….”

“Roger, buh...”

Het benadrukt het feit hoe makkelijk het leven kan stoppen - letterlijk in het midden van een zin, of zelfs voordat wij die zin kunnen uitspreken.

Ook de multiculturele samenstelling van de bemanning is iets waarover wat gezegd mag worden. Wat ik persoonlijk goed vind van de manier hoe NASA er mee omgaat is, voor de bemanning, zo te zien, niet zo bijzonder was. Als deze ramp nooit was geweest hadden wij het trouwens nooit gemerkt. NASA heeft zeker onze aandacht er niet op gevestigd. Maar de dag komt dichterbij dat wij, als een kerk,toch zo laag drempelig en zo feiten gepasseerd kunnen zijn? Ik was zeker onder de indruk. Dat is hoe de kerk zou moeten kijk – en misschien nu meer – als wij gezamenlijk de laatste crisis van deze wereld meemaken.

Net als u, keek ik naar beelden van de bemanning in gelukkigere tijden. Ik keek naar hun gezichten. Ik verbeelde de oneindige uren van training die ze allemaal hadden gevolgd. Na al dit al, bij wijze van spreken, is al dat bijzonder talent verdwenen. Stel je nou eens voor dat er geen hiernamaals was? Hoe erg zou dan het lot zijn van de bemanning van Columbia… van ons allen?

Ik dacht meteen hoe snel de hele wereld gefocussed was op deze gebeurtenis. En ik droomde van de dag dat iets zou gaan gebeuren dat God laatste boodschap van liefde naar een verloren wereld zou gaan met dezelfde snelheid. Ik geloof dat het niet zou komen door een zelfde soort van wereldwijde tragedie, maar door de uitstorting van de Heilige Geest.

Tenslotte, ik kan het niet helpen,vooral nu met de gesprek van oorlog in de lucht, het gevoel van nervositeit die de wereld in zijn macht heeft op dit kritieke punt. Het is een privilege om tegen man en vrouw, waar dan ook te zegen.. er is een stabiele factor in het heelal: God.

“Boven de afleidingen van deze wereld, zit Hij op zijn troon, alle dingen ziet Zijn geheiligde blik, van Zijn troon komt grootheid en rust die eeuwigdurend is, Hij doet wat zijn voorzienigheid goed voor ons is. (The Ministry of Healing, P. 417)

Met geloof in deze God, is onze hoop een stralend licht. “Klim hoge, “ zij iemand, “klim hoger, je doel is in de hemel, je streven is de hemel.” Dat is ons doel.

Roy Adams is redacteur voor The Adventist review.”